10 συμβουλές προς μαθητευόμενους πιανίστες

Fanny Waterman : “On Piano Teaching and Performing”

(1) Κρατείστε την πλάτη όρθια και τα δάκτυλα σε καμπύλη θέση, (2) Εξασκηθείτε σε καθημερινή βάση, (3) Πριν ξεκινήσετε να παίζετε ένα άγνωστο μέχρι εκείνη τη στιγμή κομμάτι, “χτυπήστε το” ρυθμικά μετρώντας φωναχτά, (4) Επιλέξτε δακτυλισμούς που ταιριάζουν στα χέρια σας, σημειώστε τους και προσπαθείστε να τους τηρήσετε, (5) Εξασκηθείτε παίζοντας χωριστά το μέρος κάθε χεριού πρώτα και κατόπιν με τα δύο χέρια μαζί, (6) Ξεκινήστε με αργό tempo και σταδιακά επιταχύνετε, (7) Διορθώστε αμέσως κάθε λάθος και παίξτε το συγκεκριμένο “πέρασμα” πολλές φορές σωστά πριν προχωρήσετε, (8) Παίξτε κάθε κομμάτι με ακριβή ρυθμό πριν εισάγετε οποιοδήποτε rubato ή ρυθμική ελευθερία, (9) Ακολουθήστε όλες τις επισημάνσεις του συνθέτη, (10) Μάθετε να ¨ακούτε¨τον οποιοδήποτε ήχο παράγετε με το πιάνο.

Ίσως φαίνονται πολύ κοινές και τετριμμένες συμβουλές, αλλά με μια πιο αναλυτική ματιά στο βιβλίο της Waterman που (ξανα)διάβασα σχετικά πρόσφατα και βλέποντας καθημερινά μέσα από τη διδασκαλία και τη μελέτη τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν όλοι οι μαθητές, κρίνω σημαντική την υπενθύμιση αυτών των βασικών αρχών στα μαθήματα μουσικής και όχι μόνο.

Η αλήθεια είναι ότι δεν αρκεί ο διδάσκων να τηρήσει διαπιστωτική στάση. Το μεγάλο στοίχημα είναι η εφαρμογή των παραπάνω και επειδή είναι γνωστό ότι η μουσική πρακτική, όχι μόνο του πιάνου αλλά όλων των μουσικών οργάνων απαιτεί συνδυασμό σε πολλαπλά επίπεδα γνώσης και μεθόδου, θα ήταν ανούσιο και χωρίς αποτέλεσμα να εφαρμόσει κάποιος επιλεκτικά ορισμένες από αυτές τις συμβουλές. Η προσωπική εμπειρία από τους μαθητές μου, δείχνει το αντίθετο.

Το άλλο κεφαλαιώδες ζήτημα (που συχνά είναι και αγωνιωδώς άλυτο ζητούμενο), είναι η ύπαρξη σχέσης δασκάλου και μαθητή. Χωρίς αυτή (τη σχέση), όλη η συζήτηση βρίσκεται στο κενό.

~a