Μουσική παιδεία ή “εκπαίδευση”;

Η πρώτη είναι άγνωστη και “μη-χρήσιμη” για τους πολλούς. Η δεύτερη όταν είναι κατοχυρωμένη με έγκυρες πιστοποιήσεις και τίτλους είναι σε μεγάλη ζήτηση. Οι πολλοί θέλουν να τη διανύσουν σε λίγο (όσο πιο λίγο γίνεται) χρόνο, με εύκολο (όσο πιο εύκολο γίνεται) τρόπο και να “κατοχυρωθούν” με την απόκτηση πολλών (όσο πιο πολλών γίνεται) τίτλων και πιστοποιήσεων με μεγάλους (όσο πιο μεγάλους γίνεται) βαθμούς.

Γι’ αυτούς τους λόγους δεν διστάζουν να ξοδέψουν (ακόμη και σε καιρούς δύσκολους οικονομικά) σημαντικά χρηματικά ποσά, ακόμη κι’ αν πρόκειται να διανύσουν αυτή την πορεία περνώντας μέσα από έγκυρες (!) “σχολές”, με άσχετους “εκπαιδευτές” και επιτροπές κατ’ όνομα εξεταστών.

Μήπως όμως έτσι δεν αναπαράγουν και οι ίδιοι το γενικότερο πρόβλημα; Μήπως δεν οδηγούνται σε αδιέξοδο με την εξομοίωση των κοινών “προσόντων” τους; Μήπως κάποτε αγανακτούν, αυτο-εγκλωβισμένοι σε φαύλο κύκλο;

Θα πει κάποιος ότι έτσι είναι τα πράγματα, η ζωή είναι δύσκολη και ότι σε κάθε περίπτωση, πολλοί μέχρι σήμερα έχουν “βολευτεί” ακολουθώντας αυτή την πορεία.

Μια γρήγορη και ωμή στα αυτιά ορισμένων απάντηση είναι ότι όπως φαίνεται, έτσι ήταν τα πράγματα μέχρι σήμερα και η ζωή έγινε ακόμη δυσκολότερη με τα βολέματα των πολλών και θα συνεχίσει να δυσκολεύει, όσο παραμένει η ίδια νοοτροπία που γεννά αντίστοιχες πρακτικές και συντηρείται από αυτές.

Οι λίγοι και αφανείς συχνά, που συνεχίζουν να “χάνουν” το χρόνο τους ασχολούμενοι με την παιδεία, που μαθαίνουν έχοντας πραγματικούς δασκάλους κοντά τους, ξέρουν ότι είναι μια από τις κυριώτερες συνιστώσες της δύναμης που μπορεί να οδηγήσει στην έξοδο από το τέλμα. Αρκεί να καταφέρουν και να προφτάσουν να πείσουν κι΄άλλους, όσους γίνεται περισσότερους γι’ αυτό. Γιατί οι αντιδράσεις των πολλών στην καθημερινή ζωή συνεχίζουν να ακυρώνουν κάθε τέτοια ιδέα. Και η φυγή των λίγων που απομένουν, από τη χώρα, γίνεται ολοένα και περισσότερο αναπόφευκτη.